Dzień 2 (23 maja, czwartek):

Wstajemy wcześnie rano a naszym oczom ukazują się pięknie widoki wschodzącego słońca…

Plan dnia przewiduje śniadanie koło monastyru, następnie kilkugodzinną wycieczkę w stronę lodowca oraz powrót na ostatnią marszrutkę do Tbilisi o 17. Jednakże plany lubią się zmieniać :)

Jeszcze w wiosce przyczepia się do nas lokalny młody pies. Towarzyszy nam on całą drogę, aż do monastyru.

Do samego monastyru wiodą trzy drogi:
– droga samochodowa, chyba najładniejsza pod kątem stromości
– droga samochodowo-piesza, którą poszliśmy (nam wejście z licznymi przystankami zajęło ok 70 minut)
– droga wspinaczkowa, najkrótsza, ale najcięższa i raczej nie najszybsza

My wybieramy opcję numer 2, czyli początkowe podejście drogą samochodową, a potem odbicie na ścieżki polne i leśne.

Sam początek to standardowa droga:

Tuż przed początkiem serpentyn na drodze samochodowej odbijamy w prawo na pole i leśną ścieżkę. Na naszej drodze znalazło się stado krów pilnowane przez ryczącego byka. Postanawiamy je ominąć okolicznym laskiem. Sam pies natomiast pokazał bykowi uległość i kręcił się między krowami:)

Kilka widoków z drogi do kościółka:

Koniec końców wychodzimy mniej więcej w miejscu, gdzie dojeżdża się samochodami:

Podchodzimy do monastyru, po drodze mijając przebiegające krowy (aż ziemia się trzęsła!) oraz studnię:

Monastyr z bliska:

Do Cminda Sameba kobiety wejdą tylko w chuście na głowie oraz spódnicy. Na szczęście na miejscu można takowe darmo wypożyczyć. W środku kościółka nie można robić zdjęć:

Zwiedzamy monastyr oraz siadami na ławce tuż obok niego. Zjadamy śniadanie:

Tak sobie siedząc i rozkoszując się widokami typu:

stwierdzamy, że jest tutaj pięknie i… postanawiamy tutaj zostać dzień dłużej :)

Śniadanie oraz podziwianie widoków zajmuje nam ponad godzinę. Ruszamy w stronę lodowca. Po drodze spotykamy jednak kilkoro Polaków w tym Tomka z Martą i Anię oraz kolejnego psa:)

Ostatecznie w stronę lodowca ruszamy po kolejnych 50 minutach. Wybieramy drogę szczytami okolicznych pagórków – jest tylko jeden, więc prosto tam trafić:

Idziemy tak kilka godzin. Spacer owocuje wieloma fotkami. Widoki są przepięknie, jedne z ładniejszych jakie widzieliśmy w życiu.

Zresztą zobaczcie sami:

Po drodze spotykamy Kubę (poznanego wieczorem w knajpie). Razem wracamy do monastyru.

Przy studni spotykamy krowy z żółtymi językami, które przyszły się napić wody:

Do wioski Kuba wraca drogą samochodową, my wybieramy opcję “pionowo w dół”. Droga zaczyna się za kościółkiem i przez 95% czasu prowadzi w dół :)

Wracamy do Kazbegi, u Nazi mówimy, iż zostajemy jeszcze jedną noc.