Dzień 2 (23 maja, czwartek):

Wstajemy wczeÅ›nie rano a naszym oczom ukazujÄ… siÄ™ piÄ™knie widoki wschodzÄ…cego sÅ‚oÅ„ca…

Plan dnia przewiduje śniadanie koło monastyru, następnie kilkugodzinną wycieczkę w stronę lodowca oraz powrót na ostatnią marszrutkę do Tbilisi o 17. Jednakże plany lubią się zmieniać :)

Jeszcze w wiosce przyczepia się do nas lokalny młody pies. Towarzyszy nam on całą drogę, aż do monastyru.

Do samego monastyru wiodÄ… trzy drogi:
– droga samochodowa, chyba najÅ‚adniejsza pod kÄ…tem stromoÅ›ci
– droga samochodowo-piesza, którÄ… poszliÅ›my (nam wejÅ›cie z licznymi przystankami zajęło ok 70 minut)
– droga wspinaczkowa, najkrótsza, ale najcięższa i raczej nie najszybsza

My wybieramy opcję numer 2, czyli początkowe podejście drogą samochodową, a potem odbicie na ścieżki polne i leśne.

Sam poczÄ…tek to standardowa droga:

Tuż przed początkiem serpentyn na drodze samochodowej odbijamy w prawo na pole i leśną ścieżkę. Na naszej drodze znalazło się stado krów pilnowane przez ryczącego byka. Postanawiamy je ominąć okolicznym laskiem. Sam pies natomiast pokazał bykowi uległość i kręcił się między krowami:)

Kilka widoków z drogi do kościółka:

Koniec końców wychodzimy mniej więcej w miejscu, gdzie dojeżdża się samochodami:

Podchodzimy do monastyru, po drodze mijając przebiegające krowy (aż ziemia się trzęsła!) oraz studnię:

Monastyr z bliska:

Do Cminda Sameba kobiety wejdą tylko w chuście na głowie oraz spódnicy. Na szczęście na miejscu można takowe darmo wypożyczyć. W środku kościółka nie można robić zdjęć:

Zwiedzamy monastyr oraz siadami na ławce tuż obok niego. Zjadamy śniadanie:

Tak sobie siedzÄ…c i rozkoszujÄ…c siÄ™ widokami typu:

stwierdzamy, że jest tutaj piÄ™knie i… postanawiamy tutaj zostać dzieÅ„ dÅ‚użej :)

Śniadanie oraz podziwianie widoków zajmuje nam ponad godzinę. Ruszamy w stronę lodowca. Po drodze spotykamy jednak kilkoro Polaków w tym Tomka z Martą i Anię oraz kolejnego psa:)

Ostatecznie w stronÄ™ lodowca ruszamy po kolejnych 50 minutach. Wybieramy drogÄ™ szczytami okolicznych pagórków – jest tylko jeden, wiÄ™c prosto tam trafić:

Idziemy tak kilka godzin. Spacer owocuje wieloma fotkami. Widoki są przepięknie, jedne z ładniejszych jakie widzieliśmy w życiu.

ZresztÄ… zobaczcie sami:

Po drodze spotykamy KubÄ™ (poznanego wieczorem w knajpie). Razem wracamy do monastyru.

Przy studni spotykamy krowy z żółtymi językami, które przyszły się napić wody:

Do wioski Kuba wraca drogÄ… samochodowÄ…, my wybieramy opcjÄ™ “pionowo w dół”. Droga zaczyna siÄ™ za koÅ›ciółkiem i przez 95% czasu prowadzi w dół :)

Wracamy do Kazbegi, u Nazi mówimy, iż zostajemy jeszcze jedną noc.